Կրթական համակարգի խնդիրները. Պետական ավարտական քննությունները

Կրթված մարդն, գտնում է իր ճիշտ տեղն ու դիրքը’ արժանանալով շրջապատի ուշադրությանն ու համակրանքին: Բայց կրթված մարդ լինելը, դիպլոմով կամ ատեստատով չի որոշվում։ Մարդիկ պետք է շարունակ լցնեն ու հարստացնեն գիտելիքների պաշարը’ձգտելով ինքնազարգացման և հոգու կատարելության:

Դպրոցում մենք բազում գիտելիքներ ենք ստանում։ Նոր տեղեկություններ իմանում ։ Բայց երբ մենք ուզում ենք բարձրագույն կրթություն ստանալ՝ բուհ ընդունվել, իմ կարծիքով մենք պետք է հավելյալ պարապենք։ Մենք այցելում ենք դպրոցից դուրս պարապունքների, կամ զբաղվում ինքնակրթությամբ։ Եթե ես առանձին չպարապեմ, դպրոցից ստացաց իմ գիտելիքներով դժվար ընդունվեմ Համալսարան։

12-ամյա կրթությունը ես կցանկանայի փոխել։. Քանի որ, մենք մեր ժամանակը վատնում ենք կրկնողության վրա։ Իմ կարծիքով 10-ամյա կրթությունը բավարար է։ Եվ այդ 2 տարվա ընթացքում մենք ավելի շատ բաներ կարող ենք հասցնել ։

Իմ կարծիքով քննություններով հստակ չեն կարող ստուգել աշակերտի գիտելիքները։ Քանի որ, քննության ժամանակ երեխաները լարվում են, վախենում և շատ ժամանակ այդ լարվածությունից նրանք կարող են սխալ գրել, սխալ հասկանալ հարցը, վախենալ։ Եվ շատ կան դեպքեր, երբ խելացի երեխաները ցածր միավորներով են դուրս գալիս։ Ես մտածում եմ, որ քնությունները ավելի շատ իրենց համար են անում, որ իբրև արդար ընդունվելու համար., ոչ թե աշակերտների գիտելիքները ստուգելու համար։

Սփյուռքահայ գրականություն

Մուշեղ Իշխան

https://soundcloud.app.goo.gl/W7Qj1G9m6CvMtm7A6

https://soundcloud.app.goo.gl/jL1JDqHWVmdbJTZH9

https://soundcloud.app.goo.gl/3Wof5FxBE9gdzvEt5

Մուշեղ Իշխան

Մուշեղ Իշխանը ծնվել է ԹուրքիայիԱնկարայի նահանգիՍիվրի Հիսար գյուղաքաղաքում, 1913-ին^[4]։ 1915-ին Ճենտերեճյանների ընտանիքը տեղափոխվել է, 1923-ին՝ հաստատվել Դամասկոսում։ Մամուլում հաճախ նրա ծննդյան թվական է հիշատակվել 1913-ը (այդ իսկ պատճառով էլ ծննդյան 50-ամյակին նվիրված «Ոսկե աշուն» ժողովածուն լույս է տեսել 1963-ին), սակայն հեղինակը հետագայում ճշտել է այն, երբ 37 տարիների բաժանումից հետո հանդիպել է հարազատ մորը (նրան որդեգրել և խնամել է հորեղբոր կինը)։ 1915-ին ընտանիքով աքսորվել է Դեյր էզ Զոր։ Պատերազմից հետո վերադարձել է։ 1918-ին մահացել է հայրը։ Այնուհետև կրկին աքսորվել է։ 1928-ին ավարտել է Դամասկոսի Հայոց ազգային վարժարանը, 1935-ին՝ Բեյրութի Հայ ճեմարանը։ Ճեմարանը ավարտելով՝ նա ուսուցիչ է դառնում նույն տեղում։ 1938 — 1940 թթ. հետևել է Բրյուսելի համալսարանի մանկավարժության և գրականության դասընթացներին։ Պատերազմի պատճառով կիսատ թողնելով ուսումը՝ վերադառնում է Բեյրութ և ճեմարանում շարունակում դասավանդել հայոց լեզու և գրականություն, մանկավարժություն և հոգեբանություն։ 1941 — 1951-ին խմբագրել է Բեյրութի «Ազդակ» թերթը։ Հայ գրականություն է դասավանդել Բեյրութի Հայ ճեմարանում, որտեղ երկար տարիներ կատարել է նաև տնօրենի տեղակալի պարտականությունները։ Ճեմարանում Իշխանն աշխատել է մինչև իր կյանքի վերջին տարին՝ 1990 թվականը։

Մուշեղ Իշխանի ստեղծագործության ներքին ազդակը տարագիր հայի պայքարն է ուծացման վտանգի դեմ՝ հանուն սեփական դիմագծի պահպանման, ազգային և համամարդկային իդեալների կենսագործման։ Նրա բանաստեղծությունները տոգորված են նուրբ քնարականությամբ, խոհականությամբ («Տուներու երգը», 1936, «Հայաստան», 1946, «Կեանք ու երազ», 1949, «Ոսկի աշուն», 1963, «Տառապանք», 1968 և այլ ժողովածուներ)։ Թատերախաղերը կառուցման սկզբունքով և մտածողության որակով նոր են՝ արդիական, արծարծում են ազգային, պատմական, հոգեբանական, սոցիալական և բարոյաբանական հարցեր («Մեռնիլը որքան դժուար է», 1971, «Սառնարաևէն ելած մարդը», 1979, «Թատերախաղեր», 1980)։ Երևանում բեմադրվել են «Կիլիկիոյ արքան» (1989, «Նորք» երիտասարդ, թատրոն) և «Մեռնիլը որքան դժուար Է» (1992, ՊՀԹ) պիեսները։ Արձակ գործերն են «Հացի եւ լոյսի համար», 1951, «Հացի եւ սիրոյ համար», 1956, «Մնաս բարով, մանկութիւն», 1974, վեպերը, «Սպասում», 1977, վիպակը։ Գրել է «Արդի հայ գրականություն» (հհ. 1-3, 1973-1975) դասագիրքը։

• Մուշեղ Իշխանի անունով դպրոց է կոչվել Երևանում։
• Մուշեղ Իշխանի «Հայ լեզուն տունն է հայուն» ասույթը «9-րդ հրաշալիք» շաբաթաթերթի կարգախոսն է։
• Մուշեղ Իշխանի որոշ բանաստեղծություններ դարձել են երգեր Արթուր Մեսչյանիերաժշտությամբ և կատարումով։

Նյութեր. Վիլյամ Սարոյան

Վիլյամ Սարոյանը ծնվել է 1908 թվականի օգոստոսի 31-ին Կալիֆոռնիայի Ֆրենզո քաղաքում՝ Բիթլիսից գաղթած հայ ընտանիքում։

1911 թվականին Սարոյանի հայրը մահանում է, և նա իր եղբոր և քույրերի հետ միասին տեղափոխվում է որբանոց։ Երբ մայրը պետք է երեքամյա Վիլյամին թողներ որբանոցում, նա Coon Jiger անունով մի տիկնիկ է նվիրում, որը Սարոյանի հիշողության մեջ միշտ պահպանվում է։ Այդ տիկնիկի կերպարն արտացոլվել է նաև նրա ստեղծագործություններում։ Սարոյանը կանոնավոր կրթություն չի ստացել։

Առաջին անգամ իր ստեղծագործությունը տպագրել է 1933 թվականին Բոստոնի «Հայրենիք» շաբաթաթերթում՝ Սիրակ Գորյան ստորագրությամբ։ Լայն ճանաչում է ձեռք բերել «Խիզախ պատանին թռչող ճոճաձողի վրա և այլ պատմվածքներ» (1934) առաջին գրքով: 1939 թվականին Վիլյամ Սարոյանը վեց օրվա ընթացքում գրում է «Քո կյանքի ժամերը»:

Գրական կյանքի առաջին տասնամյակում Սարոյանը գրել է մի քանի հարյուր պատմվածք, որոնց մեծ մասն ամփոփվել է տասից ավելի ժողովածուներում։ Սարոյանի գրական շատ կերպարներ ներկայացնում են հայկական միջավայրը՝ ազգային ավանդույթներով ու բարքերով։

1942 թվականին Սարոյանը զորակոչվել է բանակ, աշխատել զինվորական սցենարների ստեղծման վրա։ Նա պատերազմն ընկալել է որպես աղետ, այդ թեման արտացոլել «Մարդկային կատակերգություն» վիպակում և «Վեսլի Ջեկսոնի արկածները» վեպում։

1960-ական թթ. սկսած՝ գրել է հուշագրական ժանրի գործեր։ Հատկապես ուշագրավ են Բեռնարդ Շոուին, Չառլի Չապլինին, Թ. Ս. Էլիոթին, Եղիշե Չարենցին նվիրված էջերը, հեղինակի մտորումները գրականության կոչման վերաբերյալ։

Վիլյամ Սարոյանը մահացել է 1981 թվականի մայիսի 16-ին, Ֆրեզնոյում, աճյունի մի մասը թաղված է Երևանի Կոմիտասի անվան զբոսայգու պանթեոնում։

Հայ մուկը. Վիլյամ Սարոյան

Գլխավոր հերոսը Մուկն է: Այս պատմվածքը կենդանիների մասին է, ովքեր խորհրդանշում են մարդկանց։Մուկը՝ փոքրիկ է, թուլամորթ է երևում։ Սակայն Արտաշը իրականում շատ խիզախ է և անվախ։ Եվ երբ մի օր նրան բռնում են և տանում օձին՝որպես ուտելիք։ Նա այնքան ուժեղ էր , որ չվախեցավ և ցատկեց օձի գլխին։ Օձը զարմացաց էր, որովհետև նա միշտ մկանը տեսնում էր վախկոտ և փոքրիկ, բայց հիմա խիզախ և անվախ։

Օձը թշնամին է, իսկ Հայ մուկը՝ մենք։ Եվ կապ չունի չապը, հնարավորությունը, եթե դու խիզախ ես։

«Կարդում ենք Պարույր Սևակ»

Բանաստեղծությունների վերլուծություն

Պարույր Սևակ «Ա՜խ քեզ ինչպե՞ս ասել, որ քեզ հիշում եմ դեռ»

Պարույր Սևակ «Առանց քեզ»

Պարույր Սևակ.«Անկեղծ Ասած»բանաստեղծության վերլուծություն։

Ծիծաղ և արցունքներ. Առակ

Մի իմաստուն մարդ, ներկայացման ժամանակ հանդիսատեսին, մի անեկդոտ պատմեց. Ամբողջ հանդիսատեսը ծիծաղից ցնցվեց։

Մի քանի րոպե անց նա նորից մարդկանց պատմեց նույն անեկդոտը. Միայն մի քանի հոգի ժպտացին։

Իմաստունը երրորդ անգամ ասաց նույն անեկդոտը, բայց ոչ ոք այլեւս չծիծաղեց։

Իմաստուն ծերունին ժպտաց և ասաց. «Դու չես կարող անընդհատ ծիծաղել միևնույն կատակի վրա… Ուրեմն ինչու՞ ես քեզ անընդհատ թույլ տալիս լաց լինել նույն բանի համար»:

Աղբյուր՝ այստեղ

Միշտ չէ, որ այսպես կլինի. Առակ

Մի օր մի մարդ, քայլելով փողոցով, տեսավ մի ծերուկի, որը նստած էր ճանապարհի եզրին:

Ծերուկ, դու իմաստուն ես, ասա ես ծեր չեմ և ուժեղ մարդ եմ, բայց ոչ մի տեղ աշխատանք չեմ գտնում, տղաս ծույլ է, աղջիկս դրսերում է, իսկ կինս տանը ոչինչ չի անում։ Ինչպե՞ս շտկեմ այս ամենը:

Ծերունին պատասխանում է. Ձեր դռան վրա ցուցանակ կախեք և գրեք. «Միշտ չէ, որ այսպես կլինի»: Որոշ ժամանակ անց որդին գնաց իր գործին, դուստրն ամուսնացավ և դարձավ լավ կին, և նա շատ գոհացավ իր հոգատար կնոջից, ինքն էլ լավ աշխատանք գտավ։ Մի օր, մեքենայով գնալիս, նա հանկարծ ճանապարհին հանդիպեց նույն ծերունուն։
-Դե, ծերուկ, դու դեռ նստած ե՞ս։ Իսկ ինձ մոտ ամեն ինչ ստացվեց: Եվ ի՞նչ խորհուրդ կտաք ինձ հիմա։ Ծերունին նայեց նրան և ասաց.
-Այդ ցուցանակը, չհանես։

Աղբյուր՝ այստեղ

Թարգմանություններ

Միշտ չէ, որ այսպես կլինի. Առակ

Երջանկության մասին. Առակ

Վիրավորանքի մասին. Առակ

Ծիծաղ և արցունքներ. Առակ

Երջանկության մասին. Առակ

Աստված մի մարդու կուրացրեց կավից, և նա ուներ չօգտագործված կտոր:

Էլ ի՞նչ կուրացնեմ քեզ: Աստված հարցրեց. Կուրիր ինձ երջանկությունը,- խնդրեց մարդը:
Աստված չպատասխանեց, և միայն կավի մնացած կտորը դրեց տղամարդու ափի մեջ:

Աղբյուր՝ այստեղից